“expect sadness
like
you expect rain.
both,
cleanse you.”
trapte ik maar in dat glas
van die kaars
in het glas van het verleden
de vlam van de toekomst
het vet van het heden dat opbrandt
vervormt tot verleden
en nooit meer toekomst zal zijn
met bloed aan mijn voet
altijd aan je verleden verwond
ik kan niet meer helen
liep ik maar door de regen
vergat ik maar die herhaalde woorden
koos ik maar eindelijk voor mezelf.
van die kaars
in het glas van het verleden
de vlam van de toekomst
het vet van het heden dat opbrandt
vervormt tot verleden
en nooit meer toekomst zal zijn
met bloed aan mijn voet
altijd aan je verleden verwond
ik kan niet meer helen
liep ik maar door de regen
vergat ik maar die herhaalde woorden
koos ik maar eindelijk voor mezelf.
waarom hij loog toen hij zei dat hij van mij hield
mijn stem is zacht, zei ik tegen hem
iedereen brult maar over mij heen
er liggen groeistrepen op mijn benen
omdat ik nooit het idee heb gehad
dat ik gegroeid ben.
mijn vader weet er alles van.
kijk eens naar mij -
mijn hart is een smeekbede
mijn knieën zijn kapot van beloftes
mijn huid is gekronkeld als badvingers
omdat ik huilde als je niet hier was
en ik mijn handen niet kon bedwingen
soms.
kijk dan naar mij -
ik heb verdwaalde parkeerplaats ogen
ik schrijf geheimen als gedichten
ik staar altijd twee keer naar de treinrails
van kleine plaatsen krijg ik het gevoel
dat ik stik
want ze doen mij aan je hart denken.
ik voer altijd oorlog met mijzelf
je armen waren fijn voor een dag of twee
maar ik kan niet stilstaan
ik ga altijd verder om wat af te breken
wat armen of wat benen
van alles op de wereld
haat ik mijzelf nog het meest
luister eens
en zeg nog een keer dat je van mij hield
en ik zal je het verdriet in mijn ogen laten zien
mooie jongen
je liegt zo mooi maar je kwetst nog beter.
bron
mijn stem is zacht, zei ik tegen hem
iedereen brult maar over mij heen
er liggen groeistrepen op mijn benen
omdat ik nooit het idee heb gehad
dat ik gegroeid ben.
mijn vader weet er alles van.
kijk eens naar mij -
mijn hart is een smeekbede
mijn knieën zijn kapot van beloftes
mijn huid is gekronkeld als badvingers
omdat ik huilde als je niet hier was
en ik mijn handen niet kon bedwingen
soms.
kijk dan naar mij -
ik heb verdwaalde parkeerplaats ogen
ik schrijf geheimen als gedichten
ik staar altijd twee keer naar de treinrails
van kleine plaatsen krijg ik het gevoel
dat ik stik
want ze doen mij aan je hart denken.
ik voer altijd oorlog met mijzelf
je armen waren fijn voor een dag of twee
maar ik kan niet stilstaan
ik ga altijd verder om wat af te breken
wat armen of wat benen
van alles op de wereld
haat ik mijzelf nog het meest
luister eens
en zeg nog een keer dat je van mij hield
en ik zal je het verdriet in mijn ogen laten zien
mooie jongen
je liegt zo mooi maar je kwetst nog beter.
bron
Hier raast niet de wind, maar
De leegte door een eenmanshuis
Hier kraken niet de treden van
De trap, maar vermoeide benen
Bij elke volgende stap naar boven
Hier zijn geen kaarsen om te doven
Er is geen bank om te slijten
Geen hoeken om in te schuilen
Geen lakens om te verslijten
Geen persoon om tegen te
Schreeuwen hoe alleen je bent
Dat je het bloed in je aderen kent
Dat je kijkt met kale, starende ogen
Dat je het tikken van de klok
Hoort zelfs al is deze stilgevallen
Niemand om toe te geven
Dat je fout zat
Dat het niet de klok was die stil viel
Dat het je hart was
De leegte door een eenmanshuis
Hier kraken niet de treden van
De trap, maar vermoeide benen
Bij elke volgende stap naar boven
Hier zijn geen kaarsen om te doven
Er is geen bank om te slijten
Geen hoeken om in te schuilen
Geen lakens om te verslijten
Geen persoon om tegen te
Schreeuwen hoe alleen je bent
Dat je het bloed in je aderen kent
Dat je kijkt met kale, starende ogen
Dat je het tikken van de klok
Hoort zelfs al is deze stilgevallen
Niemand om toe te geven
Dat je fout zat
Dat het niet de klok was die stil viel
Dat het je hart was
06/07/2013
Ik wacht op je excuus
je verontschuldiging
dat t fout ging
dat t niet meer goed komt
ik verlang naar een einde
en de tranen en de verlossing
Ik leer je deze vorm van stilte. Hoe je soms geen woorden kan vinden voor je woede, angst. Voor alles tegelijk voelen. Voor de hemel en de hel. Hoe ik geen woorden aan je onbegrip meer wil verspillen. Hoe ik eindelijk voor het eerst in een maand rustig kan slapen terwijl mijn gezicht nog door je zatte gedachten zweeft. Jij zegt net zo min iets soms. Ik respecteer je stilte, je ruimte. Het hoeft niet ongemakkelijk te zijn. Nooit. Is het ook niet.
Ik wacht op je excuus
je verontschuldiging
dat t fout ging
dat t niet meer goed komt
ik verlang naar een einde
en de tranen en de verlossing
Ik leer je deze vorm van stilte. Hoe je soms geen woorden kan vinden voor je woede, angst. Voor alles tegelijk voelen. Voor de hemel en de hel. Hoe ik geen woorden aan je onbegrip meer wil verspillen. Hoe ik eindelijk voor het eerst in een maand rustig kan slapen terwijl mijn gezicht nog door je zatte gedachten zweeft. Jij zegt net zo min iets soms. Ik respecteer je stilte, je ruimte. Het hoeft niet ongemakkelijk te zijn. Nooit. Is het ook niet.
Straal!
Waarom zoeken naar een oorzaak als het leed al geleden is?
Als het al te laat is
Waarom zoeken naar een schuldige als je in feite ook zelf schuldig bent
jij laat je beledigen, kleineren
Laat het afgelopen zijn
Stop met verontschuldigen
Stop met spijt hebben, stop met het zoeken naar waar het mis is gegaan
Accepteer het
Accepteer dat je fouten maakte en zal maken
Als je valt, sta altijd weer op, recht je rug
En ga door
En stop met ‘sorry’ zeggen, je bent een mens, net als iedereen
Stop met je minder voelen, je ben net zoveel waard
Laat je niet kleineren
En lach, want er is niks dat mensen jaloerser maakt dan geluk
Als het al te laat is
Waarom zoeken naar een schuldige als je in feite ook zelf schuldig bent
jij laat je beledigen, kleineren
Laat het afgelopen zijn
Stop met verontschuldigen
Stop met spijt hebben, stop met het zoeken naar waar het mis is gegaan
Accepteer het
Accepteer dat je fouten maakte en zal maken
Als je valt, sta altijd weer op, recht je rug
En ga door
En stop met ‘sorry’ zeggen, je bent een mens, net als iedereen
Stop met je minder voelen, je ben net zoveel waard
Laat je niet kleineren
En lach, want er is niks dat mensen jaloerser maakt dan geluk
02
Wat is geluk?
Geluk is lange nachten samen, iemand die zich
in zijn slaap tegen zich aan drukt in een stevige omhelzing. Het gevoel
van nooit meer alleen zijn en nooit meer iets anders willen. Een gevoel
van tevredenheid als je ’s ochtends wakker wordt wanneer de zon opkomt
tussen de wolken en alles tot een droom maakt. Het water van de douche
horen lopen, jezelf nog eens omdraaien. Thee. Die eerste voorzichtige
aanraking en dan meer willen. Verliefdheid. Zoveel kriebels en een
idiote glimlach, zo erg dat het mensen opvalt. ‘Wat ben je vrolijk.’
Geluk is samen delen, je lijf en je gedachten, je littekens en je
schrammen. Hoe je viel en telkens weer opstond, je jezelf uit de diepten
hees en er iedere keer weer bovenop kwam. Eeuwige gesprekken tot diep
in de nacht ook al ben je niet bij elkaar, zoveel woorden die je zo diep
lijken te raken dat het toch is alsof diegene ze in je oor fluistert.
Geluk is vertrouwen, of simpelweg vergeten dat andere mensen roet in het
eten willen gooien. Geen slechte dingen meer zien.
’s Ochtends
Sta ik op met lood in mijn benen. Drie uur
slaap, vijf uur liggen woelen in bed. Kon er maar niet lekker in liggen,
rusteloos van mijn gedachten die maar rondjes bleven rennen in mijn
hoofd. Mijn hoofd. Een lege kom waar ik zelf dingen in blijf stoppen. Ik
denk dat hij vol zit, maar er past altijd meer bij. Alsof je jezelf
naar een grens duwt, denkt dat je niet verder kan, bijna de
ondraaglijkheid ervan voelt, en dan val je en als je de grond tegen je
lichaam voelt weet je dat je toch weer verder zal gaan, op weg naar een
nieuwe grens. ’s Ochtends sta ik op met lood in mijn benen, omdat alle
gedachten uit de kom mij wakker houden ’s nachts en ik tevergeefs naar
de sterren heb gestaard.
Over jaloezie
Misschien wel het slechtste gevoel dat je
voelen kan. Het enige goede dat je erin zou kunnen zien (met de nadruk
op zou), is dat het betekent dat je om die ander geeft. Maar eigenlijk
gewoon dodelijk onzeker bent en verschrikkelijk wantrouwend. Waarom ben
ik jaloers? Omdat ik mezelf niet waardeer, omdat ik niet goed genoeg
ben. Omdat jij teveel aandacht krijgt en er bovendien te veel om vraagt.
Omdat je onschuldigheid gespeeld is, je gaf het laatst toe, weet je
nog? En toen ontkende je weer. Stiekem vertrouw ik je niet. Ik vertrouw
jou niet en die meisjes al helemaal niet. Waarom denk ik dat iedereen
iets van je wil? Is het zo? Het is zo! Moet ik dat maar accepteren? Ja!
Maar als ik dat accepteer dan geef ik niet meer om je. En ik weet dat
dat waar is en dat weet je zelf ook. Ooit verbied ik je avonden als
deze.
Maar wie wint er nou van stilte? Niemand toch.
Wat ik het liefste eet.
Pasta met tomatensaus uit een potje (Heinz, Euroshopper, Jumbo huismerk etc.), verzamelde groenten (champignons, paprika, courgette), een ui, basilicum en geraspte kaas).
Pastasalade met basilicum, extra olijfolie, geraspte kaas, cherrytomaatjes, zongedroogde tomaten en rucola.
Pasta met tomatensaus uit een potje (Heinz, Euroshopper, Jumbo huismerk etc.), verzamelde groenten (champignons, paprika, courgette), een ui, basilicum en geraspte kaas).
Pastasalade met basilicum, extra olijfolie, geraspte kaas, cherrytomaatjes, zongedroogde tomaten en rucola.
Ik luister harde muziek om het gemaal in mijn hoofd te laten stoppen. Om de duizenden stemmen te laten stoppen met praten. De stem van moed die zegt dat ik eens niet bang moet zijn, de stem van de lafaard die zegt dat ik toch niks waard ben, de stem van wijsheid die me de harde waarheid toont, de feiten die de stem van de dromer doet vervagen naar de achtergrond. De stem van liefde die me laat geloven dat ik hem eindelijk gevonden heb, de stem van de realist die zich afvraagt of ik wel verliefd ben, de stem van de pessimist die zegt dat alles eindigt, vroeg of laat, waarom lijden? De stem van jou, die soms zwijgt, soms praat. Meestal een brok tegenstrijdigheid is. Het lijkt wel een slagveld in mijn hoofd.
20/08/2011
Life is like an old jigsaw puzzle. We complete it several times, but every time we start over again a little piece falls of the table and disappears. When we complete the puzzle again, that one little piece is missing. When we break, we repair ourselves, but we leave one little part of ourselves behind and continue living, incomplete.
Life is like an old jigsaw puzzle. We complete it several times, but every time we start over again a little piece falls of the table and disappears. When we complete the puzzle again, that one little piece is missing. When we break, we repair ourselves, but we leave one little part of ourselves behind and continue living, incomplete.
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)