Ik luister harde muziek om het gemaal in mijn hoofd te laten stoppen. Om de duizenden stemmen te laten stoppen met praten. De stem van moed die zegt dat ik eens niet bang moet zijn, de stem van de lafaard die zegt dat ik toch niks waard ben, de stem van wijsheid die me de harde waarheid toont, de feiten die de stem van de dromer doet vervagen naar de achtergrond. De stem van liefde die me laat geloven dat ik hem eindelijk gevonden heb, de stem van de realist die zich afvraagt of ik wel verliefd ben, de stem van de pessimist die zegt dat alles eindigt, vroeg of laat, waarom lijden? De stem van jou, die soms zwijgt, soms praat. Meestal een brok tegenstrijdigheid is. Het lijkt wel een slagveld in mijn hoofd.